Македонија меѓу уцена и двојни стандарди

Македонија повторно се наоѓа во политички театар каде европските ветувања стануваат уцени, а двојните стандарди го газат достоинството на државата. Време е Македонија сама да ја напише својата улога.

Македонија повторно живее во политички филм што одамна го изгуби смисолот. Европските ветувања стануваат услови, дипломатските насмевки се претвораат во притисоци, а народот се чувствува како актер во туѓа претстава. Сè почесто изгледа дека државата не е субјект, туку објект на политички експерименти.

Македонија меѓу уцена и двојни стандарди

Македонија повторно живее епизода од политичкиот „Труман шоу“. Сцената е македонска, режисерите европски, сценариото американско, а публиката – уморна. Секој ден нови улоги, нови ветувања, иста приказна. Државата што некогаш ја нарекуваа „пример за Балканот“ денес се претвора во пример како со тивки притисоци и дипломатски насмевки се брише достоинството на еден народ.

Европските ветувања – празна форма без содржина

Секоја посета од Брисел носи нова надеж, но и нова уцена. Прво беше промената на името, потоа прифаќање на услови што директно задираат во идентитетот, јазикот и историјата. Наместо да се отвораат поглавја, се отвораат нови рани.

И секогаш – со истата фраза: „Ова е последниот чекор“. Но последниот чекор никогаш не доаѓа. Европа не сака да го реши проблемот, туку да го држи отворен, како средство за контрола. Во меѓувреме, македонската политичка сцена се претвора во циркус каде сите се натпреваруваат кој ќе биде „поевропски“ во реториката, додека реално државата тоне во зависност.

Двојните стандарди како европска доктрина

Кога некоја држава во ЕУ ќе го заштити својот јазик – тоа е културна политика. Кога Македонија ќе го направи истото – тоа е „национализам“. Кога една земја членка ќе блокира друга – тоа е „демократско право“. Кога Македонија ќе се побуни против неправда – тоа е „антиевропско однесување“.

Таквите двојни стандарди ја уништија довербата во процесот на евроинтеграција. Наместо фер однос, добиваме тестови за покорност. Денес, евроинтеграцијата повеќе личи на политички испит – кој ќе потпише повеќе, кој ќе премолчи повеќе, кој ќе се насмевне додека го газат.

Внатрешната сцена – театар со двајца актери

Домашната политика одамна престана да биде борба на идеи. Станала борба за внимание, за фотка, за изјава. Едните ветуваат Европа „до крајот на мандатот“, другите зборуваат за суверенитет без план како да го обезбедат.

Меѓу нив е народот – тивок, разочаран, но не и заборавен. Луѓето гледаат, паметат и сè повеќе разбираат дека државата е оставена на автопилот, а политичарите само глумат дека управуваат.

Потреба од нова политичка зрелост

Македонија мора повторно да ја научи лекцијата за достоинство. Европа е наш пат – но не по секоја цена. Ниту еден сојуз не вреди ако влеземе во него понижени. И ниту една интеграција не е вредна ако ја уништи суштината на тоа кои сме.

Време е политичарите да почнат да мислат како државници, а не како глумци во туѓа претстава. Време е Македонија да почне да диктира услови, не да ги прима без отпор.

 Крај на шоуто

Македонија не смее повеќе да биде експериментална сцена за туѓи режисери. Ако навистина сакаме европска иднина, мора да бараме еднаков третман, не милост. Да инсистираме на принципи, не на услови.

Секое шоу има крај. А нашиот крај ќе зависи од тоа дали ќе излеземе од оваа претстава како достоен народ – или како изморен статист во туѓо сценарио.