By Aerodromci 
Од минатото до денес: Зошто Бугарската пропаганда не престанува да го негира македонскиот идентитет
Автор: Аеродромци
Во текот на последните години, се интензивираа обидите на одредени медиуми, често со седиште во Бугарија или поддржани од нејзини институции, да ја ревидираат историјата на Македонија. Текстот што неодамна беше објавен на порталот vestimak.mk под наслов „Прадедото на професорот Чепреганов дарувал пари за бугарската војска во 1916“, претставува уште еден обид да се негира постоењето на македонскиот народ преку манипулација со фрагменти од историјата.
Кога фактите се изолираат од контекстот
Да почнеме од основното: 1916 година е време на Првата светска војна, кога територијата на Вардарска Македонија е под бугарска воена окупација. Секој локален жител кој тогаш живеел под бугарска администрација, бил изложен на притисок, мобилизација, па дури и присилна асимилација. Во таков контекст, не е изненадување ако одредени граѓани, под притисок или заради прагматични причини, направиле гестови на „лојалност“ кон окупациската власт — дали преку донација, дали преку административна соработка.
Дали една таква донација е доказ за „самосвеста“ на дарителот како Бугарин? Апсолутно не. Историската наука не функционира на основа на еден документ изваден од контекст, туку на анализа на поширокото општествено, политичко и културно ткиво на времето.
Тодор Чепреганов – мета на ревизионистички наративи
Професорот Тодор Чепреганов, истакнат историчар и поранешен директор на Институтот за национална историја, со децении наназад е глас на историската наука која го брани македонскиот идентитет и историски континуитет. Тој е цел на бугарските медиумски напади токму затоа што со факти и аргументи се спротивставува на тезите дека македонската нација е „вештачка творба“. Кога не може да се побие човекот со аргументи, тогаш се напаѓа неговото семејство — тактиката стара како пропагандата.
Манипулација со генеалогија — стара пропагандна алатка
Идејата дека ако некој предок во минатото бил под влијание на бугарската држава (независно дали доброволно или под притисок), тоа значи дека и неговите потомци мора да ја прифатат таа идентификација, е бесмислена и опасна. Идентитетот не се наследува како боја на очи — тој се формира историски, социјално и културолошки. Македонскиот народ поминал низ повеќекратни окупации, но тоа не значи дека станал „турски“ за време на Османлиите или „српски“ под кралството на Југославија. Истото важи и за бугарската окупација.
Историјата не е инструмент за негирање на народи
Портали како vestimak.mk не се занимаваат со историја, туку со пропагандна конструкција. Наместо критичка анализа, тие нудат селективно четиво со цел да ги потврдат однапред зададени тези — дека Македонците не постојат, туку се „заборавени Бугари“. Оваа нарација е дел од поширока политичка агенда која трае со децении и која не успева да се помири со постоењето на македонската нација како посебен субјект во историјата на Балканот.
Историјата не може да се избрише — но ниту може да се искористи за да се избрише еден народ.