By Aerodromci 
На 28 април 2001 година, Македонија заплака.
Нејзините синови, осум млади херои, паднаа во крвава заседа кај селото Вејце, оставајќи зад себе незалечена рана што сè уште гори во душата на секој Македонец.
Тони, Ѓорѓи, Александар, Игор, Дарко, Сашо, Благоја и Игор.
Имиња што требаше да бидат запаметени по свадби, по деца, по радости. Наместо тоа, тие станаа светци на македонската мака.
Беа на обична патрола. Млади луѓе, носејќи ја тежината на униформата со гордост, верувајќи дека чуваат нешто свето — Македонија. Никого не напаѓаа, никому не му се закануваа. Само ја исполнуваа својата должност.
А таму, среде планинската тишина на Шар Планина, нив ги чекаше предавство.
Заседа подготвувана денови наназад.
Оган од сите страни.
Куршуми што не им оставија шанса.
И кога паднаа, кога ги прекри земјата што ја сакаа, нивните непријатели не застанаа. Ги запалија нивните тела. Ги запалија нивните сништа. Сакавме да ги вратиме дома како јунаци, а ги вративме како изгорени сенки.
Првиот што пристигна на местото плачеше. Не можеше да ги препознае. Не знаеше дали тоа е другарот што со него делел леб, или оној што до вчера зборувал за љубовта што го чека дома.
Тоа беше Вејце.
Тоа беше денот кога Македонија виде колку е кревка, и колку скапо се плаќа слободата.
Мајки со побелени коси. Татковци со свиткани плеќи. Браќа што повеќе никогаш нема да слушнат „ајде, ајде ќе излеземе вечер“.
Македонија остана осиромашена за осум млади животи што можеле да бидат иднината.
И како што често бива со големите неправди — никој не одговараше за Вејце. Дел од оние што го подготвија масакрот, подоцна парадираа низ политичките сцени како да не истуриле крв на невини.
Но ние знаеме.
Ние паметиме.
И секој 28 април, тивко или гласно, си ветуваме:
Не смееме да заборавиме.
Не смееме да простиме.
Не смееме да дозволиме повторно.
Бранителите од Вејце не умреа залудно. Нивната жртва го врежа Вејце како светилиште во македонското срце. Тие ни покажаа што значи да го дадеш животот за нешто повисоко од себеси.
Вечна им слава!
Вечен им спомен!
Македонија нема да ги заборави.
Нека им е лесна македонската земја.
Нека живее Македонија