By Aerodromci 
Тие носат удобност, обезбедуваат можности, отвораат врати. Со нив купуваш време, простор, доживувања.
Но… не можеш да купиш смислена тишина. Не можеш да купиш прегратка од дете што те сака – не затоа што мора, туку затоа што си ти. Не можеш да купиш поглед кој те чека секоја вечер дома, без осуда, без услови.
Кога ќе се затвори вратата навечер,
и останеш сам со своите мисли,
се појавува тишина која зборува.
И таа прашува: „Кој си ти, навистина? Со кого го делиш сето ова?“
Колку вреди успехот ако немаш со кого да го прославиш?
Колку вредат парите ако никој не се радува со тебе?
Ако нема прегратка што топли повеќе од сите ќебиња во светот?
Вистинското богатство не се мери во бројки.
Се мери во раце што те чекаат.
Во глас што ти вели „добредојде дома“.
Во очи полни љубов, не осуда.
Во прегратка што не прашува што носиш – туку како си.
Домот не е само четири ѕида.
Тоа е место каде што можеш да бидеш свој.
Каде што не глумиш, не се докажуваш, не се криеш.
Каде што љубовта не се заслужува – туку се дава.
Можеш да купиш најскапа куќа.
Но не можеш да купиш некој што ќе те чека со насмевка зад вратата.
Не можеш да купиш чувство на припадност.
Не можеш да купиш доверба што те гради кога паѓаш.
Најдлабоката празнина не доаѓа од тоа што нешто недостасува.
Туку од тоа што нема со кого да го споделиш она што го имаш.
Ако си сам – не вреди ни златото, ни славата.
Најголемата победа?
Да се вратиш дома и некој да те гушне. Не затоа што нешто си направил.
Туку затоа што си – токму таков каков што си.
Тишината може да биде мирна… или страшна.
Се зависи дали некој ја дели со тебе.
Зашто кога си сам во луксуз, секој звук одѕвонува како ехо на празнината.
Затоа грижи се за луѓето, не само за работите.
Биди нечиј дом. Не само нечија обврска.
Затоа што во крајна линија, не живееме за да имаме…
…туку за да бидеме сакани, разбрани, и прифатени.